BIJZONDERE ZAKEN IN EEN FAMILIALE SFEER
Parketjurist overdag, romanschrijver in zijn vrije tijd en voormalig antimaffiarechter: Alain Faidherbe werkt met grote begeestering voor de afdeling Bijzondere Zaken van het parket Brussel.
“Ik was zes jaar oud toen ik besliste om magistraat te worden. Onze buurman in Roemenië, het land waar ik opgroeide, was destijds rechter. Toen ik hem op een dag aan het werk zag in een zittingszaal, had ik meteen een wauw-gevoel. Mijn gesprekken met hem versterkten mijn ambitie nog meer. Ik zei ook steeds tegen mijzelf: ‘Was Justitie een vrouw, ik zou ogenblikkelijk met haar trouwen.”
“Was Justitie een vrouw, ik zou meteen met haar trouwen.”
Enkele decennia later is Alain Faidherbe daadwerkelijk actief als parketjurist op het parket Brussel. Eerst werkte hij drie maanden op de algemene afdeling, om vervolgens zijn kennis en expertise ter beschikking stellen van de afdeling Bijzondere Zaken.
“Kort en bondig gesteld, handelen wij alle dossiers af ten laste van gerechtsdeurwaarders, advocaten, militairen, een deel van het diplomatiek korps, politici, enzovoort, wanneer de feiten in kwestie gepleegd werden bij de uitoefening van hun ambt. Wij onderzoeken zo heel uiteenlopende zaken, zowel op het vlak van financiële en economische criminaliteit als dossiers van groot-banditisme en zedenfeiten. Heel veel variatie, waardoor er geen sprake kan zijn van routine of verveling. Om het kort en bondig te stellen: ik hou van mijn job.”
Alain Faidherbe kan met de nodige kennis van zaken spreken: tijdens zijn intussen lange loopbaan bij Justitie kreeg hij te maken met een zeer breed scala aan taken. Alles begon in zijn jeugdjaren en studententijd in Roemenië, waar hij de richting filologie koos (“Studies die ik betaalde door als hulpje van een begrafenisondernemer te werken”, stelt hij), om nadien een diploma te behalen in de ruimtevaarttechnologie bij de militaire Academie van Boekarest (“Mijn vader wou dat ik ingenieur werd.”).
Naar België met Amnesty International
Rechten studeerde hij nadien pas, aan de universiteit van Cluj-Napoca. “Vervolgens werd ik rechter bij en daarna voorzitter van de rechtbank van eerste aanleg en daarna rechter bij de correctionele rechtbank. Ik werkte zo ook als onderzoeksrechter en maakte deel uit van de eerste pool van antimaffiarechters van Roemenië. Ik kwam zo onder meer een grootschalige witwaszaak op het spoor, waarbij zelfs leden van de regering van destijds betrokken waren. Ik herinner mij nog de dag waarop wij dit dossier voor de Senaat voorstelden, terwijl twee derde van de aanwezige senatoren bij de zaak betrokken was en sommigen het halfrond verlieten tijdens de debatten…”
“Het belangrijkste aspect bestaat erin mensen te kunnen helpen”
Dankzij Amnesty International kon Alain Faidherbe Roemenië verlaten en trok hij in december 2001 naar België voor een nieuw hoofdstuk, waarvoor hij evenwel zijn studies in de rechten diende over te doen, wat op zich logisch is gelet op de verschillen tussen de strafwetboeken en -procedures van beide landen. Resultaat: na drie jaar en een twintigtal examens kon hij een diploma in de rechten toevoegen aan zijn reeds imposante curriculum vitae.
En dit terwijl Frans niet eens zijn moedertaal is. “Toen ik in België aankwam, kon ik enkel ‘merci’ zeggen”, herinnert hij zich als groot bewonderaar van onder anderen Jules Verne en Victor Hugo, schrijvers die hij eerst in de Roemeense vertaling en pas nadien in het Frans las. “Ik probeerde Franse les te volgen, maar na zes weken zaten we nog steeds bij de analyse van de indicatif présent. Ik stapte over op zelfstudie en probeerde bij te leren door te lezen en te schrijven. Het feit dat ik zes maanden als notarisklerk kon werken, was mij hierbij van groot nut.”
Een vijfhonderdtal motivatiebrieven later volgde een telefoontje van een advocaat-generaal vl bij het hof van beroep van Brussel die interesse toonde die interesse in het profiel van Alain Faidherbe. “Ik dacht eerst dat het een grap was en haakte in. Maar ze belden mij opnieuw voor een afspraak, die ik aan mij voorbij liet gaan, want ik was er echt van overtuigd dat dit niet waar kon zijn. Gelukkig werd ik een derde keer gecontacteerd en kon ik vervolgens in dienst treden bij het parketgeneraal.”
Lachen en werken
Na een jaar volgt de overgang naar parket Brussel, waar na drie maanden de algemene afdeling ingeruild werd voor de afdeling Bijzondere Zaken, die nu nog steeds een grote aantrekkingskracht op hem uitoefent.
“Er is niet alleen een goede verstandhouding met de collega’s, het parket Brussel is een echte familie. Misschien is één en ander het gevolg van de manier van functioneren van de procureur des Konings en de andere magistraten? Niettemin wordt ook met alle nodige ernst gewerkt: er mag al eens gelachen worden, maar als er gewerkt moet worden, wordt er gewerkt! Op intellectueel vlak kan ik steeds werken op nieuwe dossiers, wat de mogelijkheid biedt om mijn vakkennis steeds verder uit te bouwen. Op onze afdeling werken wij samen met door de wol geverfde magistraten die steeds een antwoord klaar hebben op al onze vragen.”
Voor Alain Faidherbe is dit niet meer dan de verwezenlijking van een kinderdroom: werken bij Justitie. “Mijn voldoening ligt in het afhandelen van dossiers. Het belangrijkste aspect hiervan bestaat erin mensen te kunnen helpen, er te zijn voor de rechtszoekende, hoewel er af en toe vanzelfsprekend ook onterechte klachten zijn. De attractiviteit van het beroep heeft verder ook te maken met loopbaanperspectieven en het salaris, dat kan ik niet ontkennen.
Deze motivatie verklaart ook dat Alain Faidherbe het dagelijkse treintraject tussen La Louvière en Brussel blijft afleggen, twee keer een reistijd van anderhalf uur … als alles goed gaat. “Wordt mijn trein afgeschaft, dan is dit natuurlijk minder aangenaam”, stelt Alain verder, die overigens ook over een brevet als vliegtuig- en helikopterpiloot beschikt. “Soms is er ook vertraging wegens geiten op de sporen en één keer waren het zelfs kamelen. Echt waar!”